‘Winter op Schiermonnikoog’
Traag verstenende benen
betreden veen en vlakte
Tegen de grijze einder
verschijnt weer het steeds verdwenen,
het steeds verzakte land
Nu de voeten verharden
de stem verstikt
tegen de roze zon die over de doornen hangt
waren de specters* eens de drenkelingen
en de duinen tussende krakende scharen
in het laag laverende zand
(Stief) S.H. Rasland
*(=spoken)
Dankjewel voor de superhartelijke ontvangst! Het was volop genieten!
Stief, Katrien, Stephan en Yumie uit Gent (België)